Skandynawski design jest rozdarty między epokami. Jest to termin, który musi uwzględniać zarówno funkcjonalne rzemiosło Złotego Wieku lat pięćdziesiątych, jak i dzisiejszą Hyggemanię. Ta oś czasu przedstawiająca wzloty i upadki skandynawskiego designu pokazuje, jak regionowi udało się walczyć ponad swoją wagę w branżach kreatywnych przez ostatnie 70 lat.
Złoty wiek (1930-1970)
Tak zwany złoty wiek skandynawskiego wzornictwa trwał od lat 30 do lat 70-tychXX wieku, tworząc wiele projektów uważanych obecnie za „klasyki” skandynawskiej estetyki Modern.
W szczególności skandynawski projekt wzorniczy w latach 50-tych i 60-tych jest często przedstawiany jako szczyt tego, co może zaoferować ten region. Przedmioty z tej epoki i osobowości ich rzemieślników stały się retroaktywnym punktem odniesienia używanym do krytyki współczesnego skandynawskiego wzornictwa.
W tym okresie krajowe produkty wzornicze z Finlandii, Szwecji, Danii, Norwegii oraz, w mniejszym stopniu, z Islandii, zdobywały międzynarodową popularność pod regionalnym brandingiem „skandynawski design”.
W tym okresie projektanci i ich narodowości powiązali się tematycznie. Uosobieniem stylu skandynawskiego jest dziś jeszcze wymienianie tylko nazwisk jego historycznych ikon – Arne Jacobsena, czy Alvara Aalto.
Początkiem tego marketingu opartego na geografii była wystawa z 1951 r., która odbyła się w londyńskim salonie Heal’s Furniture Showroom zatytułowana Scandinavia Design for Living. To narzędzie marketingowe stało się bardziej wyraziste, gdy projekty przekroczyły granice europejskie w północnoamerykańskim stylu podróżującym w Skandynawii 1954 – 1957. Pod tym globalnym klimatem cechy takie jak funkcjonalne, demokratyczne i naturalne rozwiązania pojawiły się jako rozpoznawalne motywy skandynawskiej architektury, wnętrz i wzornictwa przemysłowego.
Skandynawski design – lata 90-te
Reanimacja skandynawskiego designu jako „New Nordic Design” rozpoczęła się w latach 90. XX wieku wraz z odrodzeniem apetytu na nowoczesny wystrój wnętrz z połowy wieku, który został udoskonalony w Danii w epoce powojennej.
Po Złotym Wieku nastąpiła cisza w międzynarodowym zamiłowaniu do nordyckiej estetyki – fala, która po raz pierwszy została odwrócona przez pojawienie się retro-kultu nowoczesnych mebli z połowy wieku.
To japońscy kolekcjonerzy byli katalizatorem tego odnowienia duńskich artykułów gospodarstwa domowego z powodu podobnego propagowania materiałów organicznych w ich własnej estetyce, czego spuściznę widać dzisiaj w takich rozwiązaniach jak meble Muuto. Początkowo przyciągnęły ich dzieła wykonane przez Finna Juhla, jednego z najbardziej znanych duńskich producentów mebli i architektów. Tuż za Japończykami podążali nabywcy z USA i innych krajów europejskich – w tym Polski, którzy stwierdzili, że klasyczne projekty sprzedawane w Danii były tańsze niż cokolwiek o porównywalnym kunszcie na ich lokalnym rynku.
Natomiast historia odrodzenia skandynawskiego designu w ciągu ostatnich dwóch dekad jest nierozerwalnie związana z powstaniem Nowej Kuchni Nordyckiej i eksplozją zainteresowania skandynawską gastronomią.
